Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και αρθρογράφος Stéphane Dugast συμμετείχε στην αποστολή για τον Ινδικό Ωκεανό στις Σεϋχέλλες μαζί με τον φωτογράφο Nicolas Mathys, στην Aldabra για να συνοδεύσει την αντιπροσωπεία του πρίγκιπα Αλβέρτου Β’ του Μονακό που επισκέφθηκε την ατόλη.
Εντυπώσεις ενός τυχοδιώκτη, ενός “πεκινουά” και ενός δημοσιογράφου για το Cols Bleus, την εφημερίδα του Γαλλικού Ναυτικού.
Τι παράξενος!
Το “Πεκίνο” είναι ένας υποτιμητικός όρος για “όποιον δεν φοράει στρατιωτική στολή “.
Εν ολίγοις, τα παιδιά στη Royale αποκαλούν “πεκίν” οτιδήποτε δεν είναι στρατιωτικό και ξένο προς αυτούς.
Είναι ένα αστείο παρατσούκλι που μου έχει κολλήσει, επειδή ήμουν “pekin” για 17 χρόνια ως ρεπόρτερ για το Cols Bleusτην εφημερίδα του Γαλλικού Ναυτικού από το 1945.
Με το στυλό και το σημειωματάριο στο χέρι, έχω επιβιβαστεί σε πολυάριθμα “γκρίζα πλοία” (όπως τα αποκαλούν) όλων των μεγεθών.
Το αεροπλανοφόρο R91 Charles-de-Gaulle, το ελικοπτεροφόρο R97 La Jeanne d’Arc (στο οποίο η Α.Ε. Πρίγκιπας Αλβέρτος Β’ του Μονακό ταξίδεψε ως σημαιοφόρος στις αρχές της δεκαετίας του 1980), ανθυποβρυχιακές φρεγάτες, αντιαεροπορικές φρεγάτες, φρεγάτες stealth, περιπολικά σκάφη, ακόμη και υποβρύχια πυρηνικής επίθεσης και σκούνα… Κατέβασα τη δημοσιογραφική μου τσάντα σε όλα αυτά τα πλοία για να ζήσω επιτόπου περισσότερο ή λιγότερο ειρηνικές αποστολές.
Έτσι πήρα μια γεύση από τη ζωή εν πλω, σε μακρινά λιμάνια και στα πιο εξωτικά λιμάνια προσέγγισης.
Πάνω απ’ όλα, έμαθα να αφηγούμαι την ιστορία των ανθρώπων της θάλασσας και της καθημερινής τους ζωής, χρησιμοποιώντας λέξεις και εικόνες.
Από τότε μου άρεσε πολύ η ζωή στο πλοίο, η ζωή που συνίσταται στο να φεύγεις από τη στεριά και μετά να πρέπει να τιθασεύεις το κυλίνδρισμα και την κλίση για τις πρώτες μέρες.
Λατρεύω τη μυρωδιά του ντίζελ όσο και τον αέρα της θάλασσας.
Λατρεύω αυτόν τον χρόνο που περνάει με διαφορετικό τρόπο, που εδώ διακόπτεται από καταδύσεις, βυθοκόρηση, τράτες και την εκτόξευση της ροζέτας ή του ROV.
Την περασμένη εβδομάδα βρισκόμουν στο πλοίο S.A. Aghulas II μαζί με 80 επιστήμονες, 3 καλλιτέχνες, 3 κινηματογραφιστές και περίπου σαράντα ναυτικούς, για να βιώσω από πρώτο χέρι την ωκεανογραφική εκστρατεία “Ινδικός Ωκεανός” που διοργανώθηκε από το Monaco Explorations.
Πρέπει να πω ότι με τον συνταξιδιώτη μου Mathys, έχω βρει τον προσανατολισμό μου.
Μου αρέσει να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες από το πρωί μέχρι το βράδυ (οι πραγματικοί ναυτικοί τις αποκαλούν “αποδράσεις”).
Μου αρέσει να πηγαίνω στο κατάστρωμα 3 στην πρύμνη το συντομότερο δυνατό για να παρακολουθώ τις θαυματουργές ψαριές στις οποίες ελπίζουν οι ερευνητές.
Μου αρέσει να παρακολουθώ την απογευματινή ενημέρωση, ένα πραγματικό έργο, άλλοτε κωμικό, άλλοτε τραγικό.
Μου αρέσουν επίσης πολύ τα γεύματα νοτιοαφρικανικού τύπου σε καθορισμένες ώρες, η σημαία αυτού του περήφανου πλοίου.
Πάνω απ’ όλα, μου αρέσει να πηγαίνω στο κατάστρωμα 9 πάνω από τη γέφυρα πλοήγησης όταν ο ήλιος πρόκειται να δύσει.
Λατρεύω αυτή τη στιγμή που ο ήλιος εξαφανίζεται από τον ορίζοντα, ο οποίος εδώ συνήθως καλύπτεται από ένα δάσος γκριζογάλανων σύννεφων.
Λατρεύω να βλέπω τον ουρανό να λάμπει και το σκοτάδι να μας τυλίγει, την υπόσχεση μιας νέας αυγής, μιας νέας ημέρας στη θάλασσα.
Αυτές οι στιγμές με κάνουν να φιλοσοφώ και να ονειρεύομαι.
Μου αρέσει να φαντάζομαι το L’Aghulas II ιδωμένο από δορυφόρο. Σε αυτή την υδρόγειο, είμαστε μια μικρή κουκίδα χαμένη μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού, με ένα στρώμα θαλάσσιου χόρτου κάτω από την πλώρη μας τόσο μεγάλο όσο η Ελβετία.
Ουάου, άρα υπάρχουν ακόμα mare incognitae για να εξερευνήσετε το 2022.
Πριν από 24 χρόνια, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γίνω ένας Φιλέας Φογκ, ένας ελεύθερος και περίεργος ταξιδιώτης.
Έχετε ένα στοίχημα!
Η θάλασσα μπορεί να είναι τόσο όμορφη για ένα “παράξενο” άτομο…
Stéphane Dugast
Δημοσιογράφος, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και αρθρογράφος, ο Stéphane Dugast διεξάγει έρευνες και κινηματογραφεί σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη από το 2000, με ιδιαίτερη προτίμηση στην άγρια φύση και σε κάθε είδους περιπέτεια.
