Η οικοδέσποινά μας για τις επόμενες δύο ημέρες είναι η θαλάσσια βιολόγος και οικολόγος Rosa Pires.
Η Rosa εργάζεται για την κυβερνητική υπηρεσία IFCN (Instituto das Florestas e Conservação de Natureza IP-RAM). ) επί 24 χρόνια, εργαζόμενος για τη διατήρηση και προστασία του πληθυσμού των φώκιων της Νήσου Ντέζερτας.
Η Rosa έφτασε στη Μαδέρα το 1993 για να ολοκληρώσει το διδακτορικό της και ήξερε αμέσως ότι δεν θα έφευγε ποτέ.
Το πάθος της για τη διατήρηση της φώκιας είναι μεταδοτικό: “Το έργο μου εδώ δεν θα τελειώσει μέχρι να βεβαιωθώ ότι έχω κάποιον που θα αναλάβει τη σκυτάλη χωρίς συμβιβασμούς και ότι όλες οι προσπάθειές μου δεν θα είναι μάταιες”.
- Οι φώκιες παρατηρήθηκαν και μελετήθηκαν για πρώτη φορά από αποίκους το 1420.
Πιστεύεται ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου 2.000 φώκιες.
Οι φώκιες κυνηγήθηκαν εντατικά για το δέρμα και το λίπος τους. - Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι φώκιες ήταν ήδη σπάνιες, με έναν εκτιμώμενο πληθυσμό 25 ατόμων στη Μαδέρα τη δεκαετία του 1940.
- Το 1986 θεσπίστηκαν οι πρώτοι νόμοι που απαγόρευσαν την αλιεία θαλάσσιων θηλαστικών στη Μαδέρα.
- Το 1988 παρέμειναν 8 φώκιες.
Το Φυσικό Πάρκο της Μαδέρας ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για τη διατήρηση των φώκιων της Desertas, του αγαπημένου ενδιαιτήματος της φώκιας.
Στο νησί Grande Deserta εγκαταστάθηκε ένα κτίριο που φιλοξενούσε δύο φύλακες κάθε φορά. - Οι δασοφύλακες παρακολουθούν την περιοχή για να αναφέρουν και να αποτρέπουν την παράνομη αλιεία.
Ταξίδεψαν με τους ψαράδες, εξηγώντας τους την ανάγκη για ένα καταφύγιο φώκιας που θα συμβάλει στην αύξηση του πληθυσμού των ψαριών, προς όφελος τόσο των ανθρώπων όσο και των φώκιων.
Εκείνη την εποχή, οι ψαράδες χρησιμοποιούσαν μεγάλα δίχτυα (αράχνες) και εκρηκτικά, τα οποία μείωναν δραστικά τον αριθμό των ψαριών.
Τα δίχτυα συλλέγονται από τους δασοφύλακες, οι οποίοι προτείνουν εναλλακτικές λύσεις για την αλιεία. - Οι δασοφύλακες πραγματοποίησαν επίσης πολύωρες παρατηρήσεις σε συγκεκριμένες τοποθεσίες προκειμένου να καταγράψουν τις παρατηρήσεις των φώκιων και να κρατήσουν γραπτό αρχείο με τις ώρες και τις τοποθεσίες των παρατηρήσεων μέχρι σήμερα.
- Το 1990 δημιουργήθηκε ένα καταφύγιο στο νότιο τμήμα του νησιού, καθώς και ένα μερικό καταφύγιο στο βόρειο μισό της Grande Deserta: οι αλιείς μπορούν να εργάζονται εκεί, αλλά ισχύουν περιορισμοί όσον αφορά τον εξοπλισμό.
Στόχος είναι να ενθαρρυνθούν να αλιεύουν με υπευθυνότητα, σεβόμενοι το καταφύγιο.
Η κυβέρνηση δεν επιθυμεί η δημιουργία του καταφυγίου να αποβεί εις βάρος των αλιέων. - Το IFCN επιχορηγείται από το πρόγραμμα LifeMadeira, το οποίο επέτρεψε στη Rosa και την ομάδα της να εγκαταστήσουν μια φωτογραφική συσκευή στη σπηλιά που καταλαμβάνουν οι φώκιες.
Η κάμερα λαμβάνει μία εικόνα ανά ώρα. - Οι φώκιες αναγνωρίζονται από το χρώμα και τις ουλές τους.
Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν επίσης τις συνήθειές τους: για παράδειγμα, πόση ώρα ξεκουράζεται μια φώκια στη σπηλιά (μια φώκια ξεκουράστηκε εκεί για δεκαοκτώ συνεχόμενες ώρες); - Το LifeMadeira επέτρεψε επίσης στην ομάδα να τοποθετήσει βραχιολάκια σε αρκετές από τις φώκιες, ώστε να παρακολουθείται η θέση τους, οι κινήσεις τους και τα βάθη στα οποία έφτασαν μέσω GPS, προκειμένου να μάθει περισσότερα για τη συμπεριφορά και τους βιότοπους των φώκιων.
