Παίρνει μικρά κομμάτια κοραλλιογενών φυκιών χρησιμοποιώντας ένα είδος τσιμπιδάκι, λίγο μακρύτερο όμως, και τα παρατηρεί με ένα bino. Συγκεντρώνει το τοπίο της φωτιάς, ταξινομεί κάθε δείγμα και δημιουργεί ένα γιγαντιαίο ερμπάριο με ζωντανό, έντονο κόκκινο χρώμα. Μου εξηγεί τα πάντα. Μου αρέσει. Τα μεγάλα γαλάζια μάτια της, που καταβροχθίζουν τα μικρά κομμάτια θαλάσσιων φυτών που έχουν ενωθεί με πέτρες, σφουγγάρια, μικρά καβούρια και θαλάσσιο γρασίδι. Κάθε μέρα, διαφορετικά ροζ, μοβ και κόκκινα χρώματα δονούνται μέσα σε λευκές πλαστικές μπανιέρες. Κάθε μέρα, λίγο το ίδιο, και ποτέ δεν είναι ακριβώς το ίδιο.
Σχηματίζουν μια μελωδία, και μαζί μεταφέρουν μια ιδέα οπτικής συνοχής που σπάνια έχω βιώσει.
Και τότε σηκώνω ένα, ένα δείγμα, του οποίου τον αριθμό συλλογής έχει φροντίσει να σημειώσει.
Κάθομαι άβολα, με την πλάτη μου σκυμμένη πάνω σε μια επιφάνεια εργασίας.
Μια μικρή θήκη ακουαρέλας, δύο πινέλα, ένα φύλλο χαρτί.
Τίποτα σπουδαίο.
Και ζωγραφίζω αυτές τις κοραλίνες.
Προσπαθώ να αποτυπώσω τη ζωντάνια, την υφή, το χρώμα και το σχήμα αυτών των φυκιών.
Γιατί να το κάνω;
Γιατί όχι.
Για το τίποτα.
Απλά για διασκέδαση.
Για να προσπαθήσω να αναπαράγω αυτό που μου εμπνέουν, αυτό που μου κάνουν.
Χωρίς τη Γραμμή, τα φύκια δεν είναι το ίδιο, και μαζί της, μέσα από τα μάτια της, καταλαβαίνω, μαθαίνω για τα φύκια.
Απλά πρέπει να είσαι εκεί, στο κατάστρωμα τρία του πλοίου.
Περιμένοντας το κύμα των δειγμάτων, το νόστιμο μπαλέτο των χρωμάτων που με φλερτάρει.
Να μην κάνω τίποτε άλλο παρά να το αφήνω να συμβεί, να αφήνω τα φωτεινά τοπία να έρχονται μαζί κάθε μέρα.

Elise Rigot