Σε αυτή την ανάρτηση, ο Didier Zoccola, ερευνητής στο Centre Scientifique de Monaco και ειδικός στα κοράλλια, μας δίνει τις σκέψεις του σχετικά με τη συμμετοχή του στοθεματικό θερινό σχολείο που διοργανώνει το IRD από τις 10 έως τις 14 Ιουνίου 2024 στο Πανεπιστήμιο των Σεϋχελλών.
Το σχολείο διεξήχθη στο πλαίσιο της συνιστώσας Β του προγράμματος DIDEM(Διάλογος μεταξύ της επιστήμης και των φορέων λήψης αποφάσεων για την ολοκληρωμένη διαχείριση του παράκτιου και θαλάσσιου περιβάλλοντος).
Το θέμα του ήταν η τρωτότητα και η ανθεκτικότητα της κληρονομιάς των υφάλων (VulPaRe).
Η διοργάνωσή του υποστηρίχθηκε από Εξερευνήσεις του Μονακό.
Τον Ιούνιο του 2024, σε συνέχεια του 2014 και του 2016,το IRD διοργάνωσε το τρίτο συνέδριο VulPaRe στο Πανεπιστήμιο των Σεϋχελλών, συγκεντρώνοντας εμπειρογνώμονες από όλη την περιοχή του Δυτικού Ινδικού Ωκεανού, συμπεριλαμβανομένων των Κομορών, του Μαυρίκιου, των Σεϋχελλών, της Κένυας, της Τανζανίας και της Ρεϋνιόν, για να συζητήσουν θέματα διατήρησης των κοραλλιογενών υφάλων.
Για πέντε ημέρες, βουτήξαμε στην καρδιά των κοραλλιογενών υφάλων, εξερευνώντας τα μυστικά και την ευθραυστότητά τους.
Τα συνέδρια, οι ζωηρές συζητήσεις και οι εκδρομές στο πεδίο αποτέλεσαν εφαλτήριο για έναν εις βάθος προβληματισμό σχετικά με το μέλλον των ωκεανών μας.
Συγκινήθηκα ιδιαίτερα από την κοινή αποφασιστικότητα όλων αυτών των φορέων, από τόσο διαφορετικά υπόβαθρα, να ενώσουν τις δυνάμεις τους για την αντιμετώπιση της κλιματικής πρόκλησης.
Πέρα από τις θεωρητικές έννοιες, ήταν το πνεύμα συνεργασίας που με εντυπωσίασε.
Τα κοινά γεύματα και οι παθιασμένες συζητήσεις, μακριά από τις οθόνες και τις εικονικές συναντήσεις, αποκάλυψαν τη δύναμη της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης.
Ναι, η επιστήμη είναι μια παγκόσμια γλώσσα, αλλά είναι όταν συναντιόμαστε μεταξύ μας, όταν μοιραζόμαστε τις εμπειρίες και τα συναισθήματά μας, που γεννιούνται πραγματικές λύσεις.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου, προσπάθησα να παρουσιάσω το Παγκόσμιο Ωδείο Κοραλλιών ως έναν αφοσιωμένο παίκτη σε αυτόν τον κοινό αγώνα.
Αλλά πέρα από αυτή την παρουσίαση, με οδήγησε η ελπίδα.
Η ελπίδα να βλέπω νέους ερευνητές, διαχειριστές και υπεύθυνους λήψης αποφάσεων να είναι όλοι ενωμένοι με το ίδιο ιδανικό: τη διατήρηση του γαλάζιου πλανήτη μας.
Επειδή δεν πρόκειται μόνο για τη διάσωση των κοραλλιών, αλλά για τη διάσωση του μέλλοντος όλων μας.
Και αυτό το σχολείο, αυτή η στιγμή που ανακόπηκε στο χρόνο, μου θύμισε ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, όλοι αλληλοεξαρτώμενοι.
Μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας και να οικοδομήσουμε ένα μέλλον όπου ο άνθρωπος και η φύση θα ζουν αρμονικά.
